معماری، علم طراحی ساختمان است. طراحی زیبا، کارآمد و متناسب با روحیات کاربر. گاه در این طراحی کاربر انسان است و گاه طراحی فضایی برای زندگی حیوانات در باغ وحش. گاه طراحی فضایی برای راحتی در یک ویلای شخصی است و گاه فضایی با آسایس حداقل در یک ندامتگاه. گاه طراحی فضای کتابخانه فقط برای مطالعه است گاه فضایی برای درمان. معماری تلفیقی از فن مهندسی و هنر طراحی می باشد. یک معمار برای طراحی ایده آل می بایست علاوه بر دانش تخصصی این رشته، با دانش فرهنگی، تاریخ، خصوصیات اجتماعی، ویژگیهای اقلیمی، شرایط محیط و بستر مورد طراحی، مسائل روانشناختی و... آشنا باشد.

می‌توانیم بگوییم علم و هنری است که ساختمان را با کیفیت، زیبایی، هندسی و مناسب با عملکرد آن طراحی می‌کند که برای انسان و فعالیت های روزانه اش مناسب است، پس از لحاظ روانشناختی ( روحیه و عواطف و غیره ) باید متناسب  با نیاز استفاده کننده باشد. معماری برای بیان این موارد از رنگ و نورپردازی و متریال (مصالح) بهره می‌برد.
بنابراین مواردی که اهمیت پیدا می‌کند شامل سازه سالم و برنامه ریزی ساده و انواع مختلف ویژگی های هنری از قبیل دوام و ماندگاری مواد و مصالح مطبوع، رنگ آمیزی خوشایند و دلپذیر و تزئینات و آراستگی و پویایی و تناسبات خوب و مقیاس و غیره است.در واقع تعریف معماری زمانی مهم شد که مرزهای دانش، بینش و آموزش معماری به صورت آکادمیک مورد توجه قرار گرفت و تخصص گرایی در جوامع انسانی مطرح شد، به این مفهوم که سازه از معماری جدا شده، متخصصین تاسیسات و نظایر آن به صورت تخصصی فعالیت خود را آغاز کردند.